W czwartek 9 sierpnia 2012 roku w Warszawie zmarł Jan Bielecki, prawnuk Marii Konopnickiej, prezes Zarządu Głównego Towarzystwa im. Marii Konopnickiej. Mieliśmy okazję dwukrotnie gościć go w naszej szkole, w 2006 roku podczas wystawy „Kaliszanie piszący..." organizowanej przez Stowarzyszenie im. Haliny Sutarzewicz oraz w 2009 roku na uroczystości nadania naszemu gimnazjum imienia Marii Konopnickiej.
Oba te spotkania były dla nas szczególnie ważne ze względu na pamięć o naszej patronce. Opowieści, które przedstawił nam Pan Bielecki na temat swej prababki na długo pozostaną w naszej pamięci. Mieliśmy nadzieję gościć go ponownie w naszej szkole w maju tego roku, objął on bowiem swoim patronatem organizowany przez nas I Ogólnopolski Konkurs Plastyczny im. Marii Konopnickiej. Stan zdrowia nie pozwolił mu wówczas przyjechać do Kalisza, o czym poinformował nas telefonicznie. Jego pogrzeb odbył się 20 sierpnia na warszawskich Powązkach.
Pożegnaliśmy go podczas Mszy św. odprawionej w dniu 4 września br. przez proboszcza parafii Narodzenia NMP na Zagorzynku, Księdza Roberta Lewandowskiego. Poczet sztandarowy naszej szkoły wraz z Panią Dyrektor Beatą Prus, Panią Wiolettą Janiszewską oraz członkami Stowarzyszenia im. Haliny Sutarzewicz wziął także udział we Mszy św. odprawionej w intencji zmarłego w dniu 18 września br. w Katedrze Kaliskiej.
Historia jego życia mogłaby starczyć na niejeden scenariusz filmowy, przekonajcie się o tym sami:
Maria Konopnicka miała sporą gromadkę dzieci. Zapowiadało to wyjątkowo liczną rodzinę. Jednak potomstwa doczekała jedynie po najmłodszym Janie i tylko jego potomkowie przekazują rodzinne tradycje. Jedynym prawnukiem poetki został Jan Bielecki z Warszawy – wnuk jej syna Jana Konopnickiego oraz Jadwigi Rajkowskiej, córki ciechanowskiego Judyma, lekarza, społecznika i pozytywisty Franciszka Rajkowskiego, przyjaciela Aleksandra Świętochowskiego. Jego życie jest niemal tak niezwykłe jak jego sławnej prababki.
Jan Bielecki przyszedł na świat we Lwowie, we wrześniu 1933 roku, w okolicznościach dość niecodziennych. Matka Aniela z Konopnickich Bielecka (urodzona w Warszawie, a wychowana w podciechanowskim majątku Przedwojewo, którego właścicielem był jej ojciec Jan Konopnicki), jako żona rotmistrza, dowódcy szwadronu w 9. Pułku Ułanów Małopolskich, trafiła tuż przed porodem do szpitala wojskowego we Lwowie. I... została zapomniana przez medyczny personel. Pozostawiono ją na korytarzu, a kiedy po trzech godzinach przypomniano sobie o rodzącej rotmistrzowej, pierworodny syn Jan był już owinięty przez nią żołnierską koszulą. W szpitalu wybuchła awantura, ale przez pierwsze godziny życia Jana obeszło się bez medycznej pomocy.
– Do dziś uważam, że mam szczęście od urodzenia – uśmiechał się Jan Bielecki, gładząc swoją bambusową laskę. Choć w 2010 roku kończył 77 lat, zachował doskonałą kondycję intelektualną i fizyczną. A także klasę i elegancję, na pewno nie z tego wieku.
W głąb Kazachstanu
Jego rodzice mieszkali w Trembowli – uroczym, wielonarodowym i wielojęzycznym, pięciotysięcznym kresowym miasteczku powiatowym w tarnopolskim województwie (dziś na Ukrainie). Jan był z ojcowskim pułkiem związany od dzieciństwa. Całe życie jego familii obracało się bowiem wokół wojska. Nawet on sam przez kilkanaście lat Polski Ludowej pełnił w kraju funkcję prezesa Koła 9. Pułku Ułanów Małopolskich, gdyż przebywający na emigracji generał Klemens Rudnicki wyznaczył go do tej roli. Jan Bielecki kierował Kołem, zanim nie odeszli ostatni oficerowie i nie wygasło ono w sposób naturalny.
Tuż przed napaścią Niemiec na Polskę, w końcu sierpnia 1939 roku, rotmistrza Antoniego Bieleckiego powołano do obrony ojczyzny. Jego młoda żona, absolwentka psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, po wybuchu II wojny światowej musiała sobie radzić sama. Tułała się w obcych dla niej stronach z dwojgiem małych dzieci. Najpierw przeniosła się z koszar do miasteczka, potem kilkakrotnie zmieniała w Trembowli adresy. Była często wzywana przez NKWD, przesłuchiwana, bolszewicy proponowali jej współpracę. Kiedy odmówiła, znalazła się na liście do wywózki w głąb Rosji. Przyszli po nią w kwietniu 1940 roku, o trzeciej w nocy, pod pretekstem rewizji. Straszyli rozstrzelaniem, a dzieci domem dziecka. Nie pozwolili prawie nic zabrać, nawet jedzenia i podstawowych rzeczy. Zawieźli saniami na dworzec kolejowy i w towarowym wagonie, przez ponad miesiąc, w nieludzkich warunkach, deportowano ją z dwojgiem dzieci w głąb Kazachstanu. Było stamtąd bliżej do granicy z Chinami niż do większego miasta Semipałatyńska. Później się okazało, że jej siostrę, Krystynę z Konopnickich Elsnerową, żonę oficera 9. Pułku Ułanów Małopolskich, także deportowano z malutkim dzieckiem, choć w inny rejon ZSRR – do tajgi w republice Komi.
Niespełna siedmioletni Janek zapamiętał z tej długiej podróży, o głodzie i chłodzie, że zmarłych wyrzucano z kibitek na pobocza torów. Ale najbardziej przeżył chwilę, kiedy cały pociąg zaczął śpiewać „Rotę". Mijali właśnie polsko-rosyjską granicę, gdy ktoś zaintonował tę pieśń. I nagle „Nie rzucim ziemi skąd nasz ród" zabrzmiało głosami dwóch i pół tysiąca zesłańców.
– Wiedziałem już wtedy, że autorką „Roty" jest moja prababka. Ale po raz pierwszy usłyszałem ją wykonaną przez tak niezwykły chór. Śpiewał cały pociąg, aż drżały wagony. Nie pomogło walenie bolszewików kolbami w ściany pociągu. Narodowa pieśń, symbol walki Polaków w niewoli, niosła się daleko. Zesłańcy krzepili nią zrozpaczone serca i dusze – zapamiętał na całe życie.
Matka, Aniela z Konopnickich Bielecka, nie wytrzymała zsyłki. Pracując w sowchozie zachorowała na tyfus. Była pierwszą Polką pochowaną w tamtym zakątku Kazachstanu. Młoda, zaledwie 28-letnia rotmistrzowa, utalentowana poetka, zmarła 14 października 1940 roku. Starszy jej syn Jan miał wtedy siedem, a jego młodszy brat Adam zaledwie trzy latka. Wnuczka Marii Konopnickiej spoczęła na kazachskim stepie. Dziś już nie można odnaleźć jej grobu.
Z kolei jej mąż rotmistrz Antoni Bielecki walczył w kampanii wrześniowej, od granicy niemieckiej do Warszawy. Dostał się do niewoli. Był jeńcem oflagu Woldenberg, w dzisiejszym Dobiegniewie pod Szczecinem. Ocalał.
Jankiem i Adamem zaopiekowała się Rosjanka – Dunia, która mimo nędzy przygarnęła ich na kilka miesięcy. Później zamieszkali u dwóch Polek z Trembowli, nauczycielki i znajomej oficerowej, w pobliskim miasteczku Bolszaja Bukoń. Największym marzeniem Janka i jego małego braciszka było wówczas mieć tyle chleba, aby najeść się nim do syta... Ale i tak radzili sobie nie najgorzej. Jan nauczył się od miejscowych chłopców łowić ryby, do jego zadań należało też dbanie o opał. Uratowały ich paczki od cioci Anny Sikorskiej z Warszawy.
Kiedy po układzie Sikorski – Majski (30 lipca 1941), gen. Władysław Anders zaczął tworzyć polską armię, chłopcy, którym zagrażał dzieckij dom, pragnęli do niej dotrzeć. Nie było to z początku możliwe, ponieważ wcześniejsze starania, jakie podjął przez dwór szwedzki ich kuzyn, kawaler maltański, aby ich ściągnąć do Szwecji, oraz stosowna prośba złożona w ambasadzie sowieckiej zaowocowały nadzwyczajną opieką, czyli supernadzorem. Rodzina kawaleryjska była jednak silniejsza. Któregoś dnia, podczas burzy śnieżnej, pojawił się przysłany przez generała Rudnickiego ułan oraz Kazach z saniami. Przykryto dzieci burką i dowieziono do miasteczka Kokpekty. Spotkały tam księdza Tadeusza Fedorowicza, który dobrowolnie pojechał na zesłanie i przemierzając tysiące kilometrów, odwiedzał skupiska Polaków. To on udzielił Jankowi Pierwszej Komunii Świętej. Pozostawiona przez wysłannika gen. Rudnickiego spora suma – 7 tysięcy rubli – umożliwiła chłopcom dalszą drogę. Droga liczyła kilka tysięcy kilometrów i można by o niej napisać osobną opowieść.
Zaproszenie maharadży
Dwóch chłopców – dziewięcioletni i pięcioletni – zmierzało w jedynym wybranym kierunku: na południe. Wiedzieli, że tam tworzy się polskie wojsko. Wędrowali piechotą, jeździli koleją, ciężarówkami i innymi różnymi pojazdami, także z radzieckimi żołnierzami. Chłopcy wielokrotnie się gubili, musieli uciekać z pociągów w celu uniknięcia kontroli, nauczyli się przekupywać Sowietów. Niejednokrotnie bardzo chorowali. Jan – „mały polski panek", jak go nazwano – odmroził sobie w syberyjskich warunkach nogę. Miał jednak nadal szczęście, bo trafił na lekarza, który mu nogę uratował przed amputacją, wykonując operację. Bez znieczulenia!
– Całe szczęście, że byłem przyzwyczajony do dyscypliny wojskowej, zahartowany dzięki ojcu – wspomina dziś Jan Bielecki, bez wchodzenia w szczegóły tej niezwykłej tułaczki, spokojnie zapalając papierosa. – Różnymi sposobami i drogami trafiliśmy w końcu do Taszkientu, do domu uchodźców. Tam Hanka Ordonówna gromadziła polskie dzieci. Zbierała je z ulic, dworców, przytułków i przewoziła do utworzonego ośrodka w Ashabadzie. Stamtąd trafiłem z bratem do Iranu, i dalej przez Afganistan, do Indii. A potem dostaliśmy się do Jamnagaru – księstwa, które nie należało do Indii Brytyjskich. Maharadża Jam Saheb of Navanagar zaprosił ponad tysiąc polskich dzieci, rozbitków wojennych. Do dziś jestem jemu wdzięczny za ocalenie.
Druty w obozie repatriacyjnym
Do maharadży przyjechali we wrześniu 1942 r. Przyjazny Polakom, wykształcony, światły, wielki patriota indyjski Jam Saheb of Navanagar, przewodniczył Radzie Książąt Indyjskich. Przez pewien okres reprezentował też Indie w ONZ. Polska nie była mu obca. Jako młody chłopak przebywał ze swoim stryjem w Szwajcarii; stryj przyjaźnił się z Ignacym Janem Paderewskim, często odwiedzał więc wielkiego artystę i gorącego patriotę. Nie pozostało to bez wpływu na przygarnięcie polskich dzieci w czasie wojny.
Maharadża był dobry i hojny. Zbudował dla nas całe nowoczesne osiedle: z boiskami, szpitalem i szkołami. Zawsze był dla nas miły i serdeczny. Pamiętam, jak się cieszył, kiedy występowaliśmy w pałacu podczas jego urodzin – opowiada Jan Bielecki, który do dziś utrzymuje kontakt ze swoimi kolegami z obozu u indyjskiego maharadży, jak też z Indiami. Wraz z kolegami odwiedził Indie w latach 80. Spotkał wtedy jednego z synów maharadży. Dziś w miejscu ich obozu jest szkoła kadetów. Kiedy tam dotarli, zgotowano im wspaniałe przyjęcie.
Ocalone przez maharadżę polskie dzieci odwdzięczyły się jego księstwu. Choć wychowankowie indyjskiego obozu rozsiali się po całym świecie, to zebrali pieniądze i odbudowali tam szpital po trzęsieniu ziemi.
– Indie to dla mnie bliski kraj. Jestem zapraszany do ambasady Indii w Warszawie na różne uroczystości. Co parę lat mamy zjazdy wychowanków maharadży. Przyjeżdża nas coraz mniej, ale na ostatnim było jeszcze około 250 osób, z różnych części świata – kontynuuje swoją opowieść Jan Bielecki.
Decyzja o powrocie do Polski nie była łatwa. Chłopcy zbyt dobrze wiedzieli, co w Polsce zastaną. A cały świat stał przed nimi otworem... Jednak ojciec nalegał na powrót, Adam był jeszcze taki mały.
Wrócili do kraju w maju 1947 roku. Po drodze, w Pradze, widzieli po raz pierwszy pochód pierwszomajowy, z niesionymi portretami Stalina. Trochę im mina zrzedła... A kiedy dobili do miasta Czechowice-Dziedzice i zobaczyli w tamtejszym obozie repatriacyjnym druty (po byłym obozie niemieckim) – chcieli uciekać z powrotem.
Pamięć o prababce
Czekał na nich jednak ojciec major Antoni Bielecki. Jan pamięta, że jak wysiedli na dworcu w Warszawie, ze swoimi tułaczymi tłumoczkami z trzech kontynentów, to ledwie się z nim rozpoznali. Nie widzieli się przecież od ośmiu lat! Zamieszkali z ojcem w zrujnowanej Warszawie – w wojskowym budynku u zbiegu Niepodległości i Koszykowej. Zaczęli od uzupełnienia podstawowego wykształcenia. Potem Jan ukończył gimnazjum im. Stefana Batorego i pragnął studiować prawo albo historię. Ale przy składaniu dokumentów na uniwersytecie powiedziano mu, że się nie dostanie. – Był pan w Związku Radzieckim i nigdy nie da się pan do socjalizmu przekonać – usłyszał tak w dziekanacie. Ta sama pani poleciła mu Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego. To dlatego w 1957 roku ukończył weterynarię na warszawskim SGGW, choć mimo iż zawsze kochał zwierzęta, zawód ten wcale go nie zachwycał.
Ożenił się już podczas studiów. Żonę, Danutę z domu Zamoyską, znał jeszcze przed wojną. Jest prawnuczką Franciszka Rajkowskiego, a więc są spokrewnieni. Jako absolwentka Liceum Sztuk Plastycznych rozpoczęła studia malarstwa na warszawskiej ASP. W 1958 roku urodziła się im córka Ewa Małgorzata. Jan Bielecki miał po otrzymaniu dyplomu duże kłopoty ze znalezieniem zatrudnienia. Do tego stopnia, że Danuta musiała przerwać studia i dla utrzymania rodziny podjęła pracę w Centralnym Biurze Wzornictwa. Wreszcie, dzięki jednemu z przyjaciół rodziny, młody lekarz weterynarii znalazł na kilkanaście lat zatrudnienie w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego. Potem, aż do emerytury, pracował w Instytucie Ekonomiki Rolnictwa. Cały czas mieszkał w Warszawie, ale dużo czasu spędzał też w Żarnowcu na Podkarpaciu, w podarowanym jego prababce przez naród dworku (dziś Muzeum Marii Konopnickiej).
– Miałem bardzo serdeczny związek z ukochaną córką mojej prababki, Zofią Konopnicką, po drugim mężu Mickiewiczową. Mieszkała w Żarnowcu do ostatnich dni. Mieliśmy z nią niezwykłe wieczory. Dostawałem od niej codziennie do przeczytania plik listów poetki, które potem omawialiśmy – wspomina Jan Bielecki.
Maria Konopnicka jest stale obecna w jego życiu. Dużo jej też zawdzięcza. Nawet na zesłaniu w Związku Radzieckim, kiedy wspomniał, że poetka ta była jego prababką, budziło to szacunek i odruchy pomocy. Pieśniarka ludu do dziś jest tam znana, jej utwory czytane są po rosyjsku, niektóre śpiewał nawet Szalapin. Sławna prababka strzegła go także w Peerelu. Mimo iż działał w opozycji, to potraktowano go nie najgorzej, choć „jeden z dżentelmenów" wypomniał mu kiedyś: „My uważamy Konopnicką za pieśniarkę proletariatu, a wy taki...".
Grunwaldzka premiera
Jan Bielecki stara się oddać hołd swojej prababci. Jest prezesem Towarzystwa im. Marii Konopnickiej, które powstało w Warszawie w 1958 roku. Pragnie obalić krzywdzące i tendencyjne, stereotypowe wizerunki poetki, w pełni zobrazować niezwykłą i wszechstronną działalność i osobowość Konopnickiej, przywrócić jej należne miejsce w historii literatury, dziennikarstwa i aktywności społecznej.
Cieszy się jednak, że ponad 300 szkół i instytucji w Polsce i za granicą nosi jej imię, i co roku liczba ta rośnie. Prawnuk jeździ więc na uroczystości nadawania patronatu Marii Konopnickiej, na rocznice i zjazdy. Ustawicznie też przypomina o jej znaczeniu w historii i literaturze narodu. Uczestniczy w organizacji corocznego międzynarodowego festiwalu poezji Marii Konopnickiej w Przedborzu, spotkaniach szkół jej imienia, w seminariach naukowych i uroczystościach rocznicowych poświęconych poetce.
Kilkakrotnie rodziły się zamysły, aby niezwykłe przeżycia prawnuków Marii Konopnickiej utrwalić na filmie. Jan Bielecki posłał raz nawet jednej reżyserce swoje wspomnienia. Wybierano jednak zwykle inne, prostsze scenariusze. Żałuje, bo niewiele już osób pamięta, śpiewając „Nie rzucim ziemi skąd nasz ród", że tę patriotyczną pieśń, która dodawała rodakom otuchy na niejednym dziejowym zakręcie, napisała Maria Konopnicka. Mało Polaków wie również, że „Rota" ma związek z wiktorią grunwaldzką. Uroczystą proklamację miała w Krakowie przed stu laty, 15 lipca 1910 roku, w 500-lecie zwycięstwa pod Grunwaldem. Wykonało ją kilkanaście chórów na 600 głosów, pod dyrekcją Feliksa Nowowiejskiego, który skomponował do niej muzykę. I obok płomiennej mowy fundatora pomnika Grunwaldzkiego – wielkiego Polaka, artysty i męża stanu Ignacego Jana Paderewskiego, stała się najbardziej podniosłym momentem zlotu grunwaldzkiego, zagrzewając Polaków z trzech zaborów do walki o niepodległy kraj. A i dziś utwór ten – o wierności swojej ziemi i narodowi – jest wciąż aktualny...
„Rzeczpospolita"
Adres strony: http://www.rp.pl/artykul/879434.html
