Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

czy to nie piękne ?

pragniemy szybować

wznosić się

ponad najwyższe szczyty

fruwać nad miastem

a jesteśmy tu

przykuci do podłoża

autor: liquid anima

Odsłony: 244

Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

Ocena użytkowników: 5 / 5

powiedziałaś

że za dużo piszę o przyziemnych rzeczach

ale ona była inna

zdecydowanie była istotą niebiańską

Odsłony: 251

Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

poza mną na ulicy nie ma nikogo

a jednak nie jest pusta

wypełniają ją moje wspomnienia

rzecz jasna trochę wyblakłe

ale wciąż jakby żywe

autor: liquid anima

Odsłony: 237

Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

tak tu cicho

nieznośnie cicho

to jeden z najgłośniejszych dźwięków

zdarza się

że wkuwa się w twe ciało

parę ostrzy

a także zdarza się

że wypełnia cię

zupełną pustką

autor: liquid anima

Odsłony: 229

Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

Ocena użytkowników: 5 / 5

nagle błysk

potem ciemność

szklana tafla

i strzały które przeszywają 

wodę

wyglądająca jakby miała

się potłuc

Odsłony: 234

Szczegóły

Opublikowano: 26 maj 2022

Ocena użytkowników: 5 / 5

ich taniec był jawnym protestem

przeciw ciężkości

każdy ruch symbolizował odrzucenie

cząstki cielesności

Odsłony: 242

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2022

Bartek znów coś rozlał. Pewnie nawet nie zauważył. Tata tylko spojrzał na sokową plamę na podłodze, która z każdą sekundą stawała się coraz większa. Później spojrzał na Bartka, no i na mamę.

- Każdemu może się zdarzyć – powiedziała mama, wzruszyła ramionami i wstała po ręcznik papierowy, którym później wytarła plamę.

Bartek ani na sekundę nie oderwał wzroku od swojego telefonu, w który uparcie stukał, przeżuwając kanapkę z żółtym serem. Wszystkiemu przyglądała się Hania, która czuła, że zaraz nie wytrzyma, że zaraz zacznie krzyczeć, ale wtedy spojrzała na tatę i przypomniała sobie, że zawsze powtarza jej, że krzyczą tylko osoby, które nie mają innych argumentów. Mama kiedyś wytłumaczyła jej, co to są argumenty i teraz Hania postanowiła zrobić listę argumentów i wręczyć ją tacie. Dokończyła swoją kanapkę, wypiła sok i ruszyła w stronę pokoju. Idąc, w głowie układała sobie, co napisze. Po drodze minęła pokój Bartka, w którym były otwarte drzwi.

Odsłony: 365

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2022

Słońce budziło się powoli wyglądając zza chmur, budzik dzwonił monotonie, powtarzając serię pobudek kilkukrotnie, aż w końcu mama podniosła swoje ciężkie powieki i leniwym okiem spojrzała w kierunku okna, gdzie promienie słońca przedostawały się przez przysłonięte rolety. Tak bardzo lubi patrzeć przez okno na błękit nieba leżąc pod swoją ciepłą kołderką i rozmyślając, co nowego przyniesie dzień. Powoli podniosła się, założyła kapcie, otuliła się szlafrokiem i pomknęła do sypialni dzieci. Maluchy jeszcze spały, pomyślała sobie - no tak, to rodzinne, w tej rodzinie nikt nie cierpi na bezsenność, a już na pewno na punktualność – uśmiechnęła się sama do siebie, po cichu nawołując raźnym głosem:

- Pooobudkaaa, wstajemy dzieci…, ale nikt nie reagował. Maksiu wsunął delikatnie głowę pod poduszkę jaśka, a Pola subtelnie naciągnęła kołderkę pod swój mały nosek, z nadzieją, że wtedy nikt jej nie zauważy. Mama ponownie powtórzyła...

Odsłony: 324

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2022

Mam 10 lat i mam na imię Kuba. Opowiem Wam historię, która zmieniła życie moje i moich bliskich na zawsze. Moim domem była stara, brzydka szopa zbudowana ze spróchniałych dębowych desek, otoczona jeszcze starszym, powykrzywianym płotem. Mieszkałem z rodzicami, którzy codziennie musieli jeździć do pracy, do miasta. Pomyślicie, co za niedorajdy, pracują, a mieszkają w szopie. Rodzice pracowali w małej fabryce, która przez pandemię zamknęła się i pracowała tylko okresowo. Mama i tata musieli spłacać kredyt, który zaciągnęli na kupno małego mieszkanka w mieście. Niestety życie jest brutalne, brak pracy to brak pensji, a brak wypłaty to niemożność spłaty kredytu. Za ostatnie oszczędności rodzice kupili starą szopę w lesie i to uchroniło nas od bezdomności...

Odsłony: 312

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2022

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami, za magicznym lasem, co szumiał czasem, była niezwykła kraina. Jej mieszkańcy byli okrąglutcy i niesamowicie kolorowi. Kraina nazywała się Guzikowo. Nietrudno odgadnąć, że zamieszkiwały ją Guziki najróżniejszej maści: plastikowe, metalowe, szklane a nawet takie z modeliny. 

Władcą Guzikowa był król Albert Guzik Trzynasty, poczciwy staruszek o wytartych brzegach, ale nie o nim ta bajka.

Każdy Guzik rodził się z pętelką i każdy Guzik bez wyjątku tracił swoją pętelkę zanim skończył lat siedem. A dlaczego? Otóż z powodu pętelki mały Guziczek lubił psocić, dokazywać i spędzać dni jedynie na zabawie. Poza tym, posadzenie Guziczka z pętelką w szkolnej ławce było zwyczajnie niemożliwe. Wiercił się taki niemiłosiernie, wstawał co chwila, podskakiwał i nijak nie mógł się skupić na nauce. Po utracie swej pętelki, mały Guziczek robił się poważny, grzeczny i w mig łapał wszystko, co pani mówiła w szkole. 

Odsłony: 319